അദ്ര്‌ശ്യനായ കൂട്ടുകാരാ... നീയും ഞാനും തമ്മിൽ അറിയില്ല.. നമ്മൾ തമ്മിൽ കാണുകയും ഇല്ല. കാലതിന്റെ ഈ ഒഴുക്കിൽ ഈ തീരത്ത് ഞാനും നീയും കണ്ടുമുട്ടുന്നു. എന്റെ ചിന്തയിലെ വിഷാംശം നിന്റെ കണ്ണുകളിൽ തളം കെട്ടാതിരിക്കട്ടേ. പറയാനുണ്ട് ഏറെ എങ്കിലും അതെല്ലാം കേൽക്കാൻ നീ എനിക്ക് ആരുമല്ല എന്ന ചിന്ത എന്റെ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങിയ വാക്കുകളെ വീണ്ടും വിഴുങ്ങാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. ഇവിടെ എത്തിയ നിനക്ക് ഞാൻ എന്ത് നൽകാനാണു. ഒരു നന്ദി വാക്കല്ലാതെ?

പ്രിയപ്പെട്ടവളേ.. ഇത് ഞാനാണ് .. നിന്നെ സ്നേഹിച്ചു മതിവരാത്ത നിന്റെ സ്വന്തം ... മഞ്ഞുതുള്ളി!

Saturday, June 25, 2011

വീണ്ടും ഓര്‍മകളിലേക്ക് ...

 
ചില മുഖങ്ങള്‍ അങ്ങനെയാണ് .. മനസിന്റെ കോണില്‍ എന്നും അത് മായാതെ കിടക്കും ... ഭൂതകാലത്തിലേക്ക് പോകുമ്പോള്‍ ആ മുഖങ്ങള്‍ രാത്രിമഞ്ഞു ചെടിയുടെ ഇലയില്‍ വീണും അതില്‍ പ്രകാശം തട്ടുമ്പോള്‍ തിളങ്ങുംപോലെ തിളങ്ങും ... ഒരിക്കലും മറക്കാനാകാത്ത മുഖങ്ങള്‍ ഏറെ ... അതില്‍ പ്രണയിനിയും കൂട്ടുകാരും .. ചില അപരിചിതരും ഒക്കെ കാണും .... ഒരു ട്രെയിന്‍ യാത്രകിടയില്‍ വച്ച കണ്ടുമുട്ടിയ ഒരു അപരിചിതന്‍ എന്റെ ഓര്‍മകളെ കുറെ കാലം വേട്ടയാടിയിരുന്നു ... ആ കഥ പിന്നെ പറയാം ....
ഇത് ഒരു ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പ്‌... എന്റെ ഓര്‍മകളില്‍ എന്ന് ചിരി വിതറുന്ന ഒരു തൊട്ടാവാടിയുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍... എന്റെ സ്കൂള്‍ ജീവിതം എനിക്ക് തന്നത് വളരെ നല്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ തന്നെ.. ഒന്നും മറക്കാനാകാത്ത അനുഭവങ്ങള്‍ ... തുടങ്ങുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാക്കിയ അമ്പരപ്പ് .. കൂടുകരോട് ചെര്‍മ്പോള്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു സുഖം ... ഒടുവില്‍ എല്ലാരേം വിട്ടു പിരിയെണ്ടിവരുമ്പോള്‍ കണ്ണുനീര്‍ തുള്ളികള്‍ എല്ലാം ഞാന്‍ ആസ്വദിച്ചു.. ഇനി അങ്ങനെ ഒരു കാലം വരില്ലല്ലോ അല്ലേ .. സ്കൂളിലും ഇപ്പോഴതെപോലെ വളരെ മിതഭാഷി ആയിരുന്നു ഞാന്‍ ... കൂടുതല്‍ ആരോടും ഒരു അടുപ്പവും ഇല്ല വിദ്വേഷവും ഇല്ലാത്ത ഒരു ടൈപ്പ് ... എപ്പോഴനെന്നയില്ല ദീപ എന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു  തുടങ്ങിയത്... അവളോട ചോദിച്ചാല്‍ 8 ആം ക്ലാസ്സ്‌ മുതല്‍ എന്ന് പറയും .... ഞാന്‍ ക്ലാസ്സില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ഇടക്ക് എന്നേം നോക്കി രിക്കുന്നത് കാണാം .. എന്തോ എനിക്ക് ആ നോട്ടത്തിന്റെ പൊരുള്‍ മനസിലായില്ല ... കാലം പിന്നെയും ഉരുണ്ടു ... വര്ഷം കഴിയുംതോറും അവളുടെ നോട്ടത്തിന്റെ തീക്ഷ്ണത കൂടിവരുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു ... ഒരിക്കല്‍ പോലും എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടില്ല അവള്‍ക്ക് എന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് ... പക്ഷെ എന്തു ഇതൊക്കെ ആണെങ്കിലും അവള്‍ ഒരു നാള്‍ ക്ലാസ്സില്‍ വരാതിരുന്നാല്‍ എന്റെ ഉന്മേഷം ഒക്കെ പോകുമെന്നത് സത്യം ... അവളിരിക്കുന്ന ബെഞ്ച്‌ നോക്കും ഞാന്‍ ഇടക്കിടക്ക് ... എന്റെ ഉള്ളിലും എവിടെയോ ഒരു പ്രണയം ഉണ്ടായിരുന്നോ ? ...ഒടുവില്‍ സ്കൂള്‍ മുഴുവന്‍ 10  ആം ക്ലാസ്സില്‍ എന്നെ ദീപം എന്ന് വിളിച്ച കളിയാക്കി കൊണ്ടിരുന്നു ... സ്കൂളില്‍ ആരോട്  എന്നെ കുറിച്ച ചോദിച്ചാലും  അവര്‍ക്ക് പറയാന്‍ ഒരു പേരെ ഉള്ളു  ... അവളുടെ പേര് ... എന്തോ എനിക്ക് മാത്രം അത് ഉള്‍കൊള്ളാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല ... എന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ എന്നെ അവളുടെ പേര് വിളിച്ചു കളിയാക്കുമായിരുന്നു
അവള്‍ ഒരു നല്ല കുട്ടി   ആയിരുന്നു .... ഇപ്പോഴും ചിരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ... ഞാന്‍ എന്തെങ്ങിലും ഇത്തിരി ശബ്ദം ഉയര്‍ത്തി പറഞ്ഞാല്‍ അപ്പോള്‍ കണ്ണ് നിറയും മുഖം ചുവക്കും ... ശെരിക്കും ഒരു തൊട്ടാവാടി ... എന്റെ സ്കൂള്‍ ജീവിതം കഴിയും വരെ അവള്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല .. ഞാന്‍ അങ്ങോട്ടും ...
ഒടുവില്‍ ഓട്ടോഗ്രാഫ് എഴുതുമ്പോള്‍ അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു മഞ്ഞുതുള്ളി വീണ പുല്‍ത്തകിടി പോലെ തിളങ്ങുന്നത് .... വേണ്ടും കാലം കടന്നു പോയി .. അവള്‍ ഒരു നഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ കഥാപാത്രമായി ... വേണ്ടും സ്കൂള്‍ പഠിത്തം 2  പേരും 2 സ്കൂളില്‍ .. എന്തോ ഞാന്‍ ഒരു ആവശ്യവും ഇല്ലാതെ വേണ്ടും കൂട്ടുകാരികളോട് അന്വേഷിച്ചു അവളെക്കുറിച്ച് ... അപ്പോള്‍ അവരെല്ലാം പറഞ്ഞത് " എന്തിനാ ഇപ്പൊ അന്വേഷിക്കുന്നെ 3  കൊല്ലം നിന്റെ പുറകെ നടന്നില്ലേ അവള്‍ " പിന്നെ കൂടുതല്‍ അന്വേഷിച്ചില്ല ... വേണ്ടും കുറെ കാലം  കഴിഞ്ഞു കണ്ടു... അവിടെ കുറച്ച നിമിഷം കൂടെ ഇരുന്നു അവളുടെ സ്കൂളിന്റെ ഒരു മരച്ചുവട്ടില്‍ ... മൂകത അവിടമാകെ നിറഞ്ഞിരുന്നു .. എന്തോ പറയണമെന്നുണ്ട് പക്ഷെ വാക്കുകള്‍ കിട്ടുന്നില്ല .. ചിലപ്പോള്‍ ഒരു ആലിംഗനം ചെയനമെന്നു തോന്നി പക്ഷെ കൈയും അനങ്ങുന്നില്ല .. എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ പതിവിലും കൂടിയിരുന്നു ... അപ്പൊ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു അവള്‍ എനിക്ക് ആരോ ആണെന്ന് ... ഒടുവില്‍ ആ ഒത്തുചേരല്‍ പിരിയുമ്പോള്‍ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ച്‌ .. ആ കണ്ണുനീരില്‍ കലര്ന്നപുഞ്ചിരി എന്നെ കുറെ കാലം വേട്ടയാടി ... വേണ്ടും കുറേ കാലം കഴിഞ്ഞു ജീവിതത്തില്‍ പലരും മാറി വന്നു .. ഇനിയും കാണാന്‍ മുഘങ്ങലേറെ എന്ന് ഓര്‍മ്മിപ്പിച് കൊണ്ട് .. ഒരു നാള്‍ പഴയ ഓടോഗ്രഫില്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ കണ്ടു . അതില്‍ വിളിച്ചു അടുത്തവീട്ടിലെ ഫോണ്‍ ആണ് ... ദീപയുടെ അമ്മ വന്നു ഫോണ്‍ എടുത്തു . വെട്ടിലെ നമ്പര്‍ തന്നു .. അവരുടെ വീട്ടില്‍ വരെ എന്നെ അറിയാം എന്നുള്ളത് എനിക്ക് ആശ്ചര്യം ആയി ... ആ നമ്പറില്‍ ഇടക്ക് വിളിക്കും കൂടുതല്‍ സമയവും നിശബ്ധത ഞങ്ങള്‍ക്ക് കൂട്ടിരിക്കും .. ഒടുവില്‍ എന്റെ പ്രവാസ ജീവിതം തുടങ്ങി .. എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചയും എന്റെ കാള്‍ വരുന്നതും  കാത്ത് മോബിലുംയി അവള്‍ ഇരിക്കും ... കാര്യമായി ഒന്നുമില്ല ആ നിശബ്ദതയില്‍ ഞങ്ങള്‍ കഥകള്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു ... ദിര്‍ഹംസ് ഒഴുകിപോകുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ... ഒടുവില്‍ അവസാനത്തെ കാള്‍ വിളിച്ചു .. അവളുടെ കല്യാണത്തിന് ഒരു ആഴ്ച മുന്‍പ് ... അവിടെ 40  മിനിറ്റ് നടന്ന സംഭാഷണത്തില്‍ 35 മിണ്ടും വേണ്ടും നിശബ്ധമായി ഞങ്ങള്‍ കഥ പറഞ്ഞു .... 8  വര്‍ഷം ഒരു ചുരിങ്ങിയ കാലയളവല്ല... ഒരു പ്രണയം ഉള്ളില്‍ സൂക്ഷിക്കാന്‍ ... എന്തോ ഞങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും പറഞ്ഞില്ല .....
വീണ്ടും കണ്ടു  പലവട്ടം ... അവസാന വകാസോനിലും കണ്ടു ആ പഴയ പുഞ്ചിരി ഇന്നും എനിക്കായ് ബാക്കി ... പശ്ചാതപമില്ല എനിക്ക് .. വിഷമവും ഇല്ല .. നീ നല്‍കിയത് നല്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ തന്നെ ... ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ഇതെഴുതുന്നുന്ടെങ്ങില്‍ ഇന്നും ഞാന്‍ നിന്നെ ഓര്‍ക്കുന്നു എന്നല്ലേ? ഒരുപാട് നല്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ ... നൊമ്പരമില്ലാത്ത എന്റെ കുറച്ചു  ഓര്‍മകളില്‍ നീയും ....ദീപ .... ഞാന്‍ ഒരു നിര്ഭാഗ്യവാനായിരിക്കാം ... നന്ദി ഉണ്ട് ആയ ചിരികള്‍ നല്‍കിയതിനു .. കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പുകലര്‍ന്ന ചിരി ഇന്നുമെന്‍ മനസിലുണ്ട് ...
ഈ പ്രവാസത്തിന്റെ ഏകാന്തതയില്‍ .വല്ലാതെ ആശിച്ചു പോകുന്നു വീണ്ടുമൊരു പൂക്കാലം ....
 
പൊതുവേ നമ്മടെ നല്ല നിമിഷങ്ങള്‍ നമ്മള്‍ അറിയാതെ കടന്നുപോകും .. ഒടുവില്‍ വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ ... ഒരു വല്ലാത്ത ആശ വീണ്ടും  ആ ലോകത്തേക്ക് വന്നവഴിയെ ... ഒന്ന് നടക്കാന്‍ മോഹിക്കും മനസുവല്ലാതെ തുടിക്കും പക്ഷേ അവ സാധ്യമല്ല എന്നറിയുമ്പോള്‍ എല്ലാരേം പോലെ നമ്മള്‍ വേണ്ടും പറയും ... " വളരണ്ടായിരുന്നു ... ആ പഴയ കൌമാരകാരന്‍ ആയിരുന്നെങ്ങില്‍ മതിയായിരുന്നു ... "
 
 

2 comments:

Manoraj said...

പഴയ കൌമാരത്തിലേക്ക് തിരികെപോകുക അസാദ്ധ്യമായ കാര്യമാണല്ലോ മഞ്ഞുതുള്ളീ. പക്ഷെ, നനുത്ത ആ ഓര്‍മ്മകളോളം വരില്ല ജീവിതത്തിലെ മറ്റൊരുകാലത്തെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്കും. പോസ്റ്റിലെ അക്ഷരത്തെറ്റുകള്‍ തിരുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുക

മഞ്ഞുതുള്ളി said...

@ മനോരാജ് ... അതൊരിക്കലും നടക്കില്ല എന്നറിയാം എങ്കിലും ആശിക്കാമല്ലോ :) അക്ഷരത്തെറ്റ് മാറ്റാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട് :) നന്ദി വേണ്ടും വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷയോടെ Azhar

Post a Comment