ഇതെല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍ ,
വഴിയരുകില്‍ ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടു ഞാന്‍
പണ്ടെങ്ങോ കണ്ടു മറന്ന മുഖം ...
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ വൈദൂര്യം
ആ കണ്ണുകള്‍ എനിക്കറിയാം , വളരെ മുന്‍പേ ..
എന്റെ ഓര്‍മയിലെവിടെയോ ഒരു കവിത-
പാടിയൊരു പാവാടക്കാരി ....
വീണ്ടും കാലങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു എന്‍ മുന്നില്‍
ഒരു വല്യ പെണ്ണായി നിന്നു ....
എന്നും ഒറ്റക്കിരിക്കാന്‍ വിധിച്ചവള്‍
ഓര്‍മ്മകള്‍ നല്‍കിയത് നഷ്ടങ്ങള്‍ മാത്രം
ജീവിതം നല്‍കിയത് വേദന മാത്രം ...
അവളുടെ വേദന ഞാന്‍ കുറച്ചു കടം വാങ്ങി
എന്റെ സ്വന്തമാക്കി വച്ചു....
ഒടുവിലൊരു നാള്‍ .....
എന്നോടവള്‍ പറഞ്ഞു "നീയെന്‍ സ്വന്തമായിരുന്നെങ്കില്‍
എന്നാശിച്ചു ഞാന്‍" ..
വെറുതെ എന്‍ ആശ ... ഒരിക്കലും നടക്കാത്ത ആശ!
എന്റെ ഉള്ളില്‍ അവള്‍ ഒരു ചോദ്യമായി മാറി...
ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ നിന്റെ സ്വന്തമാണ് .. എന്നും ...
പിന്നേം കാലങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു ...
കഥകളും കവിതകളും ഞങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍
പിന്നെ ഒരുനാള്‍ എന്നോട് ഒരു വാക്കുപോലും
മൊഴിയാതെ അവള്‍ പോയി മറഞ്ഞു ...
ഈ വല്യ ഭൂമിയില്‍ അവളെ ഞാന്‍ തേടിയലഞ്ഞു ...
കഴിയുന്നതെല്ലാം ചെയ്തു .. അവളെ കണ്ടെത്താന്‍
ഇന്നും കണ്ടെത്തിയില്ല ... ചിലര്‍ അങ്ങനെയാണല്ലേ ?
എല്ലാം നല്‍കിയിട്ട് ഒരു വാക്ക് മിണ്ടാതെ പോകും ..
പ്രിയേ ഓര്‍മിക്കുമോ നീ ....
അന്നു രാവില്‍ നീയെന്‍ കൂടെ
ചേര്‍ന്നിരുന്നു പറഞ്ഞ കഥകള്‍,
ഒരു മഴയുടെ നിശ്വാസത്തില്‍ ഞാന്‍ നിന്‍
കഴുത്തില്‍ നല്‍കിയ ആദ്യ ചുംബനം,
രാവിന്‍റെ മൂകതയില്‍ എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ച
ഒരായിരം ചുംബനങ്ങള്‍ ....
തമ്മിലാദ്യമായി പറഞ്ഞ ആശംസകള്‍ ....
തമ്മിലാദ്യം തുടങ്ങിയ കൊച്ചു പിണക്കങ്ങള്‍ ....
പറഞ്ഞു തീര്‍ത്ത നൊമ്പരങ്ങള്‍,
പറഞ്ഞിട്ടും തീരാത്ത കഥകള്‍ ,
ഒരു വൈകുന്നേരം കൈകള്‍ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു
നമ്മള്‍ നമ്മള്‍ നടന്നു നീങ്ങിയ വയലോരം
ആ വയലോരത്തില്‍ നിന്നെ ശല്യപെടുത്തിയ
തെമ്മാടിക്കാറ്റ് ...
ആ കാറ്റില്‍ നിന്‍ മുടിയിഴകള്‍ എന്‍ മുഖത്ത് വീണു
നിന്റെ മണം....
അതെന്‍ ഉള്ളത്തില്‍ നിറച്ച വൈദ്യുതപ്രവാഹം
വീടിന്‍ വരാന്തയിലിരുന്നു നാം കണ്ട അസ്തമയ സൂര്യന്‍
ആ സൂര്യന്‍ നിന്റെ കവിള്‍ത്തടങ്ങളില്‍ ഉണ്ടാക്കിയ
സ്വര്‍ണ പ്രഭ,
ഒടുവിലന്നു പിരിയുമ്പോള്‍ നല്‍കിയ
ആലിംഗനം ... എന്റെ ചുമലില്‍
ഇറ്റുവീണ നിന്‍ ചുടു കണ്ണുനീര്‍
നിന്‍ നെറ്റിയില്‍ ഞാന്‍ നല്‍കിയ
ചുടു ചുംബനങ്ങള്‍ ....
എല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍ അല്ലെ ?
വഴിയരുകില്‍ ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടു ഞാന്‍
പണ്ടെങ്ങോ കണ്ടു മറന്ന മുഖം ...
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ വൈദൂര്യം
ആ കണ്ണുകള്‍ എനിക്കറിയാം , വളരെ മുന്‍പേ ..
എന്റെ ഓര്‍മയിലെവിടെയോ ഒരു കവിത-
പാടിയൊരു പാവാടക്കാരി ....
വീണ്ടും കാലങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു എന്‍ മുന്നില്‍
ഒരു വല്യ പെണ്ണായി നിന്നു ....
എന്നും ഒറ്റക്കിരിക്കാന്‍ വിധിച്ചവള്‍
ഓര്‍മ്മകള്‍ നല്‍കിയത് നഷ്ടങ്ങള്‍ മാത്രം
ജീവിതം നല്‍കിയത് വേദന മാത്രം ...
അവളുടെ വേദന ഞാന്‍ കുറച്ചു കടം വാങ്ങി
എന്റെ സ്വന്തമാക്കി വച്ചു....
ഒടുവിലൊരു നാള്‍ .....
എന്നോടവള്‍ പറഞ്ഞു "നീയെന്‍ സ്വന്തമായിരുന്നെങ്കില്‍
എന്നാശിച്ചു ഞാന്‍" ..
വെറുതെ എന്‍ ആശ ... ഒരിക്കലും നടക്കാത്ത ആശ!
എന്റെ ഉള്ളില്‍ അവള്‍ ഒരു ചോദ്യമായി മാറി...
ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ഞാന്‍ നിന്റെ സ്വന്തമാണ് .. എന്നും ...
പിന്നേം കാലങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു ...
കഥകളും കവിതകളും ഞങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍
പിന്നെ ഒരുനാള്‍ എന്നോട് ഒരു വാക്കുപോലും
മൊഴിയാതെ അവള്‍ പോയി മറഞ്ഞു ...
ഈ വല്യ ഭൂമിയില്‍ അവളെ ഞാന്‍ തേടിയലഞ്ഞു ...
കഴിയുന്നതെല്ലാം ചെയ്തു .. അവളെ കണ്ടെത്താന്‍
ഇന്നും കണ്ടെത്തിയില്ല ... ചിലര്‍ അങ്ങനെയാണല്ലേ ?
എല്ലാം നല്‍കിയിട്ട് ഒരു വാക്ക് മിണ്ടാതെ പോകും ..
പ്രിയേ ഓര്‍മിക്കുമോ നീ ....
അന്നു രാവില്‍ നീയെന്‍ കൂടെ
ചേര്‍ന്നിരുന്നു പറഞ്ഞ കഥകള്‍,
ഒരു മഴയുടെ നിശ്വാസത്തില്‍ ഞാന്‍ നിന്‍
കഴുത്തില്‍ നല്‍കിയ ആദ്യ ചുംബനം,
രാവിന്‍റെ മൂകതയില്‍ എന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ച
ഒരായിരം ചുംബനങ്ങള്‍ ....
തമ്മിലാദ്യമായി പറഞ്ഞ ആശംസകള്‍ ....
തമ്മിലാദ്യം തുടങ്ങിയ കൊച്ചു പിണക്കങ്ങള്‍ ....
പറഞ്ഞു തീര്‍ത്ത നൊമ്പരങ്ങള്‍,
പറഞ്ഞിട്ടും തീരാത്ത കഥകള്‍ ,
ഒരു വൈകുന്നേരം കൈകള്‍ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു
നമ്മള്‍ നമ്മള്‍ നടന്നു നീങ്ങിയ വയലോരം
ആ വയലോരത്തില്‍ നിന്നെ ശല്യപെടുത്തിയ
തെമ്മാടിക്കാറ്റ് ...
ആ കാറ്റില്‍ നിന്‍ മുടിയിഴകള്‍ എന്‍ മുഖത്ത് വീണു
നിന്റെ മണം....
അതെന്‍ ഉള്ളത്തില്‍ നിറച്ച വൈദ്യുതപ്രവാഹം
വീടിന്‍ വരാന്തയിലിരുന്നു നാം കണ്ട അസ്തമയ സൂര്യന്‍
ആ സൂര്യന്‍ നിന്റെ കവിള്‍ത്തടങ്ങളില്‍ ഉണ്ടാക്കിയ
സ്വര്‍ണ പ്രഭ,
ഒടുവിലന്നു പിരിയുമ്പോള്‍ നല്‍കിയ
ആലിംഗനം ... എന്റെ ചുമലില്‍
ഇറ്റുവീണ നിന്‍ ചുടു കണ്ണുനീര്‍
നിന്‍ നെറ്റിയില്‍ ഞാന്‍ നല്‍കിയ
ചുടു ചുംബനങ്ങള്‍ ....
എല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍ അല്ലെ ?
3 comments:
എല്ലാം ഓര്‍മ്മകള്‍ അല്ലേ,,,,,
വെറും ഓര്‍മ്മകള്‍
സ്നേഹപൂര്‍വ്വം
പഞ്ചാരക്കുട്ടന്‍
oormakalkku maranamilla http://verumezhuthu.blogspot.com/2011/11/blog-post.html
Post a Comment